hayatın belli bir kısmının boşa harcandığının anlaşıldığı an

Benim şuan'dır şahsen, daha önce de hissediyordum ama şimdi biliyorum. Keşke bilmeseydim, bilmek hissetmek'ten daha kötü

nefes aldığım her an

yaklaşık 3 ay hergün güzel sanatlara gidebilmek için çalıştım ve gidemedim. boşu boşuna o 3 ayı ziyan ettim

belli kısım: doğduğun andan itibaren, şu ana kadar..

Korona süreci. Bu zamana kadar az çok yazılım dili öğrenebilirdim, çizim programlarında kendimi geliştirebilirdim, staj yapabilirdim, yeni bir dil öğrenebilirdim. Aklıma geldikçe kızıyorum kendime fakat harekete de geçemiyorum.

Emek verdiğin şeyin meyvesini alamadığın zaman (bkz: her gün suladığın çiçeğin solması)

yere göğe sığdıramadıklarımızın bize el olması

arkadaşlar günde sadece 7 saat uyuyarak senede 100 küsür günü uyuyarak geçiriyoruz, tabi ki boşa geçecek hayatın bir kısmı :)

Bu bir an değil. hayır yani mesela bu düşünülmüyor mu çocukluktan beri bir yarış halindesin başarı arıyorsun lise üniversite yıllarında- kaba bir tabir olacak ama-bir taraflarını yırtıyorsun, durmak istediğin an duramıyorsun,isteklerini frenliyorsun sonra, sonra ne oluyor, doktor mühendis profosör oldun eee sonra araban, evin, kendini de tatmin ettin-ki bunu yaparken önceki çalışmaların yetmezmiş gibi köpek gibi çalışıyorsun- ne oluyor, tüm bunlar olunca ne oluyor? hayatımızı tek bir amaç uğruna bağlayınca, odaklayınca ne oluyor zaten her yerde öyle bir düzen var ki istediğin yolu seçtiğinde, öyle başıboşluktan da bahsetmiyorum sadece isteklerinin üzerine yorulmana dahi izin verilmiyor ve sonra bunu sen istemişsin gibi gösteriliyor -bunun için büyük bir çabaya da ihtiyaç yok alışıldığı için zaten kabul ediliyor- ve bunu sadece biz yapıyoruz evet, bir nevi yapıyorum da

belki daha yolun başındayım ama zaman zaman kapılıyorum bu hisse. ilkokula giderken öğretmenin ödev vermiştir ve sen kafanı yastığa koyduğunda hatırlarsın ya.. işte tam öyle. bir şeyleri ya eksik yapıyorum ya da yapmam gerekeni yapmıyorum gibi hissediyorum ve içimi devasa bir huzursuzluk kaplıyor. bu hep daha iyisini yapabileceğini bildiğin halde şuan elinde olanın ondan daha alt seviyede olmasıyla alakalı. şükürsüz bir insan değilim ama insanım. fıtratımızda var. bence.

Boşa gitmesin diye kimlerle doldurmuşum o zamanları. Kendime öfkelendim gece gece.

Yaklaşık 4 saat önce yaşadığım olaydan eş vereyim yurt dışında yaşayan teyzem var, bir araba hayalim var ki başkasının sürdüğünü görünce bile içim gidiyor, öyle vuruldum arabaya. Burda yaklaşık 5 yıl yemeden içmeden çalışmam gerekiyor (asgarî ücret ile çalışmıyorum) teyzem o arabadan almış 9 ayın sonunda yaptığı birikim ile. Teyzem boşandı ve 2 çocuk sahibi buna rağmen yaptığı birikim. İşte bunu söylediğinde demiştim. Boşa yaşıyorum.

Ölümü bilmek değilde ölüme inanmaya başlamak ile aynı andır.

Bir kısmı olsa iyiydi. Hala harcanmaya devam ediyor ben buna engel olamıyorum:(

O anı farkettikten sonra oturup kendine kızmaktan ziyade geri kalan yaşamında bir daha o hataya düşmemek için çabalayanlar kazanıyor zaten hepimiz başarabilsek keşke

komple boş yaşıyorum diyecektim tam entrinin ortalarına geldim sonra içimden “yoo gayet dolu yaşadığın zamanlar oldu” dedim kendime. hakkaten oldu ha deli gibi eğlendiğim ve güldüğüm. gerçi hala eğlenip hala gülüyorum ama altı boş, biraz da böyle gitsin ziyanı yok.

Tamamiyle hayat boş. Bence tabi.

Belli bir kısımla yırtanlar ne şanslı

Madem ki hepimiz günün birinde çekip gideceğiz, o halde bunca matem, bunca kahır niçin? Sizinkisi matem değil zaten, korku, korku! Hayat demek, ölümü beklemek demektir. Öyleyse gidenin de kalanın da gönlü hoş olsun

benim için bu dönem 2003-2006 arasıdır. o koca üç yılda ne oldu, hiçbir şey hatırlamıyorum. gerçek anlamda hatırlamıyorum ama. şaka değil.